Lokalni proizvodi

Cipuro

 CIPURO – Cipuro je vrsta lokalnog brendija, jedno jako, destilovano piće koje sadrži oko 45% alkohola i proizvodi se destilacijom ostataka ceđenja grožđa. Prema narodnom predanju, prva proizvodnja cipura bila je delo pravoslavnih monaha Grka, koja se odigralo tokom XIV veka na Svetoj gori.
Grčka je 2006. podnela zahtev Evropskoj Uniji za priznavanje cipura kao proizvoda sa zaštićenom oznakom geografskog porekla. Anis daje ovom grčkom piću aromu, koje ima autentični ukus tradicije, jer se destiluje zajedno sa ovom posebno odabranom aromatičnom biljkom grčkog porekla: anis iz Makedonije, koji je godinama bio slast koja dodiruje srca Grka. 
U septembru, tokom berbe, grožđe se iz vinograda prenosi u posebne cisterne – prese. Nakon pasiranja stavlja se u cisterne gde će se stvoriti gljivice koje pretvaraju šećer u alkohol i ostavlja se do vrenja. I tako dolazi vreme za proizvodnju tradicionalnog cipura, jedna posebna okolnost i procedura koja predstavlja pravu ceremoniju. Oktobar mesec je za nas oduvek bio jako važan, jer obeležava nastavljanje tradicije koja preživljava do današnjih dana. To je period „kazana“, gde oni koji peku cipuro i vinogradari, danonoćno rade oko vatre, sledeći istu dugogodišnju proceduru.
Na početku nastaje komina, komina ili cipura je čvrst deo grožđa koji preostaje nakon uklanjanja šire koja će se koristiti za proizvodnju vina. Komina se stavlja u kazan, koji je poput kotla. Deo tečnosti sipa se u kominu. Nakon toga, kazan se hermetički zatvara bronzanim poklopcem. Ispod kazana je peć koja lagano gori do tačke ključanja. Čim smesa počne da ključa, destilacija otpočinje, para koja prolazi kroz cev na vrhu poklopca kreće se naviše i dolazi do jedne posebne posude unutar veće cevi, koja je smeštena u većem kazanu sa hladnom vodom, tako da para može da se rashladi i pređe u tečno stanje i da proizvede prvi destilat. Sada smo na kraju prve destilacije. Temperatura prve destilacije kreće od 27 stepeni i treba da se spusti na 17, 15 ili 14 stepeni do kraja ključanja. Kada se postigne željena temperatura, prvo ključanje, koje traje oko sat vremena, je gotovo. Ali proizvodnja cipura još uvek nije završena. Rezultat ove prve destilacije naziva se suma, lepo miriše i izuzetno je pikantan. Onda sledi druga destilacija, sumu stavljamo u čist kazan zajedno sa anisom (poseban začin), s tim što smo pre toga izdvojili svu kominu. Ovo se naziva naknadno vrenje i uobičajeno je u našem kraju, zato što ova druga destilacija usavršava cipuro i čini ga jačim.
Ovo prestavlja naporan rad, ali i istovremenu radost, jer je cela procedura povezana sa hranom, pićem i zabavom. Tako sati kraj kazana prolaze brzo I veselo sa prijateljima. Anis se koristi jer se njime dobija piće boljeg kvaliteta. Blago podseća na uzo, iako je drugačije piće. Cipuro je još poznat i kao rakija u drugim delovima Grčke, na Kritu se pravi jedno slično piće, ali je jače i naziva se  cikudja. Uživajte u ovom jakom piću, u čašicama sa hladnom vodom ili ledom, uz fetu, masline ili druge mezetluke, vodite međutim računa, jer za sobom ostavlja vatreni trag slatkog peckanja u grlu! Živeli!

MED

Veliki filozof Aristotel, voleo je med Halkidikija. Aristotel je hvalio med i njegove koristi za ljude, još pre 2.300 godina, sa obrazloženjem da med produžava život. Halkidiki je prestonica proizvodnje meda Grčke, sa preko 6.500 pčelara koji proizvode 1.900 tona meda godišnje. Med je slatka hrana koju pčele proizvode koristeći nektar iz cveća. Pčele pretvaraju nektar u med metodom „usta na usta“ i skladište ga kao osnovni izvor hrane u saćima unutar košnice. Med dobija slatkoću od fruktoze, glukoze i monosaharida  i ima približno je isto sladak kao kristalni šećer. Ima posebne hemijske osobine i prepoznatljiv miris koji navodi mnoge da ga preferiraju u odnosu na šećer i ostale zaslađivače. Većina mikroorganizama se ne razvija u medu zbog niskog sadržaja vode. Med ima dugačku istoriju u ljudskoj upotrebi i koristi se u različitim jelima i pićima kao zaslađivač i aromatična supstanca, dok su i mnogobrojni ukusi meda u zavisnosti od vrste nektara. Takođe, koristi se u proizvodnji različitih lekova za lečenje bolesti. Sa otkrićem da se rojevi pčela mogu gnezditi u veštačkim košnicama, ljudi su bili u mogućnosti da donekle pripitome ove insekte i dobiju bogatu proizvodnju meda. U svakoj košnici postoje tri vrste pčela: matica, jedan periodičan promenljiv broj mužjaka (trutova) koji će oploditi nove matice i oko 20.000 do 40.000 ženki radilica. Radilice prikupljaju nektar koji će u košnicama biti pretvoren u med. Odlazeći iz košnice prikupljaju nektar sa sveća i vraćaju se. Zreo med iz košnica vade pčelari, on je dugotrajan i ne kvari se ukoliko se pravilno zatvori u posudu. Sakupljanje meda najuspešnije se postiže korišćenjem dima, koji smiruje pčele i čini ih manje borbenim. Saće se odvaja od košnice i med se skida sa njega, da bi se dalje filtrirao.

Honey is produced by bees as a food source. By contriving for bee swarms to nest in artificial hives, people have been able to semi domesticate the insects, and harvest excess honey. In the hive, there are three types of bee in a hive: a single female queen bee, a seasonally variable number of male drone bees to fertilize new queens, and some 20,000 to 40,000 female worker bees. The worker bees collect the nectar that will become honey in the hive. Leaving the hive, they collect sugar-rich flower nectar and return.

Ripe honey, as removed from the hive by a beekeeper, has a long shelf life, and will not ferment if properly sealed. Honey is collected from domesticated beehives. Collecting honey is typically achieved by using smoke to pacify the bees; this makes them far less aggressive. The honeycomb is removed from the hive and the honey is extracted from that. The honey is then filtered.